De BLUESNIGHT organisatie timmert toch al een aantal jaren aan de welbekende bluesweg. Elk jaar weten ze wel een tweetal bands te vinden om “U” tegen te zeggen. Dit was vorige zaterdag dan ook niet anders met de komst van Sugar Ray Norcia en Monster Mike Welch.
Een zeer goede reden dus om de wagen in te duiken en de sfeer eens te gaan opsnuiven in de streek van Oudenaarde.

Leuk zaaltje, daar in Zingem , met alles op en aan. Een zaaltje dat tijdens de hele avond aangenaam vol zou lopen. Niet abnormaal met zo’n programmatie.
Inderdaad, met Sugar Ray Norcia werd wel een levende legende in huis gehaald. De man staat er al 30 jaar en werkte met de grootsten der aarde waaronder Ronnie Earl, James Cotton, Charlie Musselwhite om er maar enkelen te noemen. En niet te vergeten dat hij vanaf 1991 de Roomful of Blues kwam vervoegen, band waar hij uiteindelijk 7 jaar verbleef om daarna zijn eigen ding te beginnen samen met The Bluetones.
Bij deze werd hij vervoegd door het jong gitaargeweld van Monster Mike Welch, pas 25 jaar , maar al een veteraan op bluesgebied.
Verder hadden wij nog Neal Gouvin aan de drums en op bas dan nog maar een “Living Legend”, niemand minder dan Michael “Mudcat” Ward. Kortom , de Korenbloem bulkte van het muzikaal talent, en dat zouden wij de hele avond aan den lijve ondervinden.

Het werd snel duidelijk dat Sugar Ray en Montser Mike elkaar perfect weten te vinden in alles wat ze op de bühne doen. In hun doen en laten werden ze perfect gesteund door een ritmesectie die staat als een huis, met een Mudcat Ward die de hele avond de elektrische bas wist af te wisselen de upright bass, wat mijns inziens het klankniveau toch hoger tilde en het geheel een veel warmere klank gaf.
‘Sugar Rockin’ Daddy’ mocht het feest openen en het was al meteen raak. Publiek al door het dolle heen en we hadden nog maar één song gehoord. Dat beloofde voor de rest.

En inderdaad, we werden niet ontgoocheld met een perfect afwisseling tussen snelle nummers en her en der uitgestrooid , een rustig bluesnummer om de toehoorder op adem te laten komen. Zo mochten we genieten van ‘Blues Stop Knockin’ , ‘Have A Ball Tonight’ of ‘Lowdown Lady’. In het geheel mocht Monster Mike dan ook zijn ding even doen en verdween Sugar Ray op de achtergrond om de harpbegeleiding voor zijn rekening te nemen. Zo hoorden wij tijdens de eerste set een uitstekende Mike met ‘With All The Love In The World’. Voor halftime konden wij nog meemaken hoe goed het uiteindelijk klikt tussen Sugar Ray en Mike want het werd een onderonsje bij een knappe versie van ‘Step Back’.

Oef, eventjes rust en tijd voor een pintje, die meer dan goed smaakte en tijd om ons voor te bereiden op de tweede set.
Die tweede set was zeker van hetzelfde niveau als wat wij al gehoord hadden. Mike mocht dan twee stuks komen brengen en kreeg dan toch eventjes de neiging om de solo’s iets te veel uit te spinnen , maar gelukkig herpakte hij zich en kregen we geen eindeloos gitaargeleuter in het genre van “Kijk mama wat ik al kan”. Uiteindelijk bleek tijdens de hele vond dat Monster Mike zich perfect weet aan te passen aan de gebrachte stijl en zijn solo’s weet te beperken tot een aangenaam geheel.
Knap werk van iedereen trouwens en de sfeer bleef er de hele avond inzitten. Er werd duchtig meegebruld bij ‘Blueberry Hill’, het melige kwam boven bij ‘Raining In My Heart’ – een tearjerker bij uitstek maar ik blijf dit een ontzettend knappe song vinden en het was eindeloos genieten bij ‘Someday, Some Way’.

Toen was het lied uit en het varkentje kreeg een lange snuit. We vertrokken echter niet zonder enkele bissers die wij zonder morren van de band kregen voorgeschoteld met onder andere ‘All Night Long’, eigenlijk een profetische song, want als het aan het publiek had gelegen, dan hadden ze wel de hele nacht mogen verder spelen.
Perfect einde dus van een perfecte avond.

Bedankt mannen daar in Zingem en nog veel optredens van die klasse toegewenst. Toffe organisatie, leuke mensen, geweldige muziek en koud bier, wat wil een mens nog meer?
Uiteindelijk geven we iedereen rendez-vous op 28 maart 2009 voor het volgende optreden in de Korenbloem, met niemand minder dan de Kenny Neal Bluesband.
Ik zou zeggen: tot dan!

Marcel